De geur is onverdraagbaar en moeilijk te verwijderen uit je kleding. Het is een mengsel van ontlasting, verval en dood. Meerdere malen heb ik mijn kleren gewassen, gedoucht en toch blijf ik de geur ruiken in mijn gedachten. Daarbij voegen zich de vreselijke herinneringen van vijf dagen onderzoek naar hondenvlees in Cambodja. Het was een ervaring voor alle zintuigen, maar geen goede. In mijn hoofd spoken foto’s rond van talloze honden die wegkwijnen door angst. In roestige metalen kooien wachten de dieren op hun dood. In minder dan een week heb ik het hele scala aan slachtmethoden meegemaakt: verdrinken, stikken, ophangen en doodslaan.

We stoppen vroeg in de ochtend als eerste bij een hondenslager in de buurt van Siem Reap. Als we daar aankomen, zien we een man twee honden op hun kop slaan. Daarna knoopt hij een touw om de nek van de honden en hangt ze in de boom. Daar worstelen ze een gruwelijk half uur totdat de dieren uiteindelijk stikken. Onder de boom staat een kooi met een andere hond die in een hoek gehurkt zit. De hond kijkt toe hoe de andere honden vechten tegen de dood in de laatste momenten van hun leven. De slager haalt de dode honden uit de boom en legt ze op de kooi. De hond in de kooi bibbert van angst. Het beeld kon niet erger. Een ruwe, maar realistische inleiding voor de nachtmerries die ons de komende dagen te wachten staan.

Onderweg van Siem Reap naar de Cambodjaanse hoofdstad Phnom Penh zien we meer leed dan we kunnen verdragen. Een roadshow van wreedheden. Als we de slachthuizen binnenkomen, weten we niet wat ons daar te wachten staat. We zien levende honden bij elkaar gepropt, jankend in kleine, vuile kooien. Sommigen van hen zijn nog steeds puppy's. Dode honden worden gewassen, geschoren, van hun ingewanden ontdaan en in stukken gehakt.

We horen huilende honden omdat hun kooi langzaam wordt ondergedompeld in een diepe tank water. We zien honden waarvan de vacht is verwijderd en die boven een open vuur worden gegrild. Op verschillende plekken staan zakken die tot de rand gevuld zijn met hondenbont. Motorfietsen schieten heen en weer met kooien, gevuld met levende en gewonde honden. Overdag zijn we versuft, in een shocktoestand, de ervaring lijkt niet echt te zijn. 's Avonds verschijnen de beelden opnieuw en is in slaap vallen moeilijk. En weer is daar die geur.

Na twee pijnlijke dagen kunnen we geen stille waarnemers meer zijn. We willen in actie komen, al weten we dat het redden van individuele honden geen permanente oplossing is. In een hondenvleesrestaurant ontdekken we een hond die aan een boom is geketend. Hij bibbert in een poel van uitwerpselen en vuil; zijn oren bedekt met teken. Hij durft niet naar ons te kijken. We horen dat de hond morgen wordt opgehangen.

Zijn eigenaar gaf hem weg aan de restauranteigenaar omdat hij kippen achtervolgde. Na langdurige onderhandelingen overhandigt de restauranthouder de hond aan ons. We beloven in ruil om drankjes te kopen in zijn kleine winkel. Zodra de hond in onze auto zit, is de opluchting van zijn kop af te lezen. Hij kwispelt vriendelijk met zijn staart en hij lijkt te begrijpen dat wij hem geen pijn doen. We noemen de hond Quentin en brengen hem naar onze lokale partner Animal Rescue Cambodia.

De volgende dag vinden we drie puppy's in een duister slachthuis vol schreeuwende dieren en een walgelijke stank. Boven het waterreservoir waarin de puppy’s verdronken worden, zit een aap vastgeketend. Elke dag ziet de aap zo’n 50 honden schreeuwen en vechten tot ze hun laatste adem uitblazen. We denken dat hij getraind is om de kooi met de dode honden uit de tank te vissen. De eigenaar van het hondenslachthuis vertelt dat hij honden ophaalt die zich misgedragen of een last zijn voor hun baasjes. Gelukkig wil hij de drie puppy’s aan ons overhandigen en we noemen ze Bene, Bates en Nickie. Snel verlaten we het terrein met de pups in onze auto. Als we de oprit afrijden, komt er een motorfiets met hondenkooien op ons af. Nieuwe voorraden worden aangeleverd.

Ik wil boos zijn, maar ik weet niet op wie. De meeste mensen die ons inzicht geven in hun dagelijks leven in de hondenvleeshandel zijn er niet trots op. Integendeel, ze vertellen beschaamd hun verhalen. Ze willen graag iets anders doen: rijst verbouwen, groenten verkopen of een klein winkeltje openen langs de kant van de weg. Helaas ontbreken de financiële middelen. Armoede is overal in Cambodja voelbaar. De meeste mensen worden niet rijk met de handel in hondenvlees en slagen slechts erin te overleven. De hondenhandel wordt in Cambodja niet algemeen geaccepteerd en mensen kijken neer op hondenvangers, -slagers en hondenrestauranteigenaren.

Cambodja is slechts een voorbeeld. De brutale handel in honden- en kattenvlees is net zo serieus een probleem in Vietnam en Indonesië. VIER VOETERS wil het bewustzijn rondom de handel in de westerse wereld vergroten, ook al is het niet gemakkelijk voor te stellen. Door toeristen te informeren, kunnen zij ethisch correcte beslissingen nemen. Het boycotten van deze landen is niet nodig, maar toeristen moeten voorzichtiger zijn. Het eten van een stuk honden- of kattenvlees is geen culturele ervaring om af te vinken.

Om een einde te maken aan de handel in honden- en kattenvlees in Cambodja en de rest van Zuidoost-Azië, lanceerde VIER VOETERS een campagne om het probleem onder de aandacht te brengen. Zowel in Zuidoost-Azië als internationaal. VIER VOETERS werkt hiervoor samen met lokale autoriteiten, partners en de toerismesector. VIER VOETERS is een petitie gestart om de handel een halt toe te roepen. In minder dan een maand tijd waren er al bijna 130.000 handtekeningen verzameld.